Rozdział IX

 Hej, hej wszystkim. Na początek wielkie podziękowania dla Was. Jesteście naprawde świetni! Potraficie tak szybko zmotywować nas - dwóch leniuchów, którym się nic nie chce, do pisania kolejnej części w jeden tydzień ;D Rozdział, jak tam rozdział. W końcu pojawiło się trochę dramatu w życiu Ivy. Nie zawsze przecież będzie happy end. Mamy jednak nadzieję, że nie znawidzicie nas z powodu takiego przebiegu akcji, bo być może niektórym może się to nie spodobać. Dziękujemy również za taką dużą liczbę wyświetleń naszej strony. Nie sądziłyśmy, że kiedykolwiek nasz blog dobije do 4,5 tysiąca. Nie przedłużając juz dłużej zapraszamy wszystkich do czytania ;D







Music♥ <---- klik





 Uwierzyłam Kate. Zrobiłam to. I nadal jej wierzę. Doskonale wie jak to jest znaleźć się w takiej sytuacji jak ja, więc niemożliwe by była zdolna do takiego czynu. Sama na początku, gdy powróciłam do Jackson, byłam pewna, że chcę zemsty na ludziach, którzy odebrali mi matkę. Ale nie starczyło by mi odwagi by zabić kogoś.
 Po zajęciach postanowiłam pogadać w końcu z Jack'iem. Chciałam go złapać po lekcjach. W między czasie opowiedziałam Danielowi i Charlie o mojej rozmowie. Byli szczęśliwi, że wszystko się wyjaśniło. Przeprosiłam ich jeszcze raz za wszystko.
 Na parkingu spostrzegłam chłopaka. Podbiegłam do niego. Miałam nadzieje, że przy okazji podwiezie mnie do domu. Bo nie chciało mi się iść taki kawał, ponieważ moje auto w tym czasie było u mechanika.
- Hej Jack, czekaj. – zawołałam za chłopakiem. Odwrócił się i mnie spostrzegł. Pożegnał się z kolegami i podszedł do mnie.
- Cześć. – powiedział i niespodziewanie dał mi buziaka w policzek, potem złapał mnie za rękę i poprowadził do swojego auta. Byłam zaskoczona. Myślałam, że ten pocałunek na balu był jednorazowy, ponieważ potem nie widziałam go dobry tydzień. – Podwieźć cię? – spytał.
- Mhm. – pokiwałam głową.
- Słuchaj, przepraszam, że od czasu balu się z tobą nie widywałem, ale byłem zajęty. Wiesz, trener daje nam teraz niezły wycisk, bo niedługo gramy półfinały. – powiedział i uśmiechnął się do mnie. Otworzył mi drzwi, bo znaleźliśmy się już przy samochodzie. Obszedł go i usiadł za kierownicą. – Mam nadzieje, że się nie gniewasz. Postaram się to zresztą nadrobić.
- Ja myślę. – odparłam. Zaśmiał się i puścił radio.
- Więc może dzisiaj wyskoczymy na jakąś kolację do restauracji?
- Yyy... a nie możemy po prostu się wybrać do kina i do Mc’ Donalada? – spytałam. Nie bardzo uśmiechało mi się siedzenie w jakiejś restauracji, wystrojona w elegancką sukienkę i obcasy oraz zajadanie żabich udek czy innego świństwa. Wybuchnął śmiechem.
- Jak chcesz, ty zdecyduj. Zresztą domyśliłem się, że raczej odmówisz. Różnisz się zupełnie od innych dziewczyn, Ivy. – powiedział. – Ale właśnie to w tobie lubię.
 Strzeliłam buraka, jak zwykle w takich sytuacjach. Odwróciłam więc głowę i patrzyłam na domy które mijaliśmy. Chciałam sprowadzić temat na śmierć naszych mam, ale nie wiedziałam jak. Nie chciałam urazić chłopaka, ani tym bardziej sprawić, żeby posmutniał, bo humor miał znakomity. Postanowiłam już dłużej nie owijać w bawełnę.
- Jak się poczułeś, gdy dowiedziałeś się o śmierci swojej matki? – zadałam pytanie ni z gruszki ni z pietruszki. To był chyba błąd. – pomyślałam. Uśmiech nagle zniknął z jego twarzy i popatrzył na mnie jakbym zabiła mu bliską osobę. – Przepraszam nie powinnam pytać o takie rzeczy. Po prostu jestem wścibska, wiem. Zapomnij o tym. – chciałam naprawić sytuację. On zatrzymał samochód i stanął na poboczu.
- Czemu akurat takie pytanie?
- Bo ja wiem. Chciałam wiedzieć. Bo w końcu ja też wiem jak to jest i myślałam, że możemy o tym pogadać. – plotłam jakieś głupoty. Kto chciałby rozmawiać o śmierci swojej matki? Chyba tylko ty idiotko. – powiedziałam do siebie w myślach. – To znaczy to kiepski temat na rozmowę i nie odpowiadaj jeśli nie chcesz, zrozumiem, tylko... ja chciałam. – nie wiedziałam jak ma się wytłumaczyć. On tylko patrzył na mnie tak, ze robiło mi się głupio. W końcu przerwał moje męki.
- Myślę, że nikt tego nie zrozumie, jeśli sam tego nie doświadczył. Ty wiesz. – przerwał na chwilę. – Ja nie mogłem w to uwierzyć. Nie chciałem w to wierzyć. Gdy zadzwonił mój ojciec, myślałem że to jakiś głupi żart. Bardzo głupi. Tylko kto żartuje z czyjejś śmierci? Gdy przyjechałem do szpitala i zobaczyłem jej ciało, to cały zdrętwiałem. Ktoś coś do mnie mówił, ale nie wiem nawet już co. Nie słyszałam. Po prostu odciąłem się od świata. Nie mogłem nawet myśleć. Pragnąłem się tylko obudzić. Za jakiś tydzień dopiero to do mnie dotarło. Chciałem cofnąć czas i powiedzieć jej jak bardzo ją kocham i przeprosić za wszystko. Niestety było już za późno. – powiedział i spojrzał na mnie. To chyba były najsmutniejsze oczy jakie widziałam. – Teraz staram się tym nie zadręczać, bo to nic nie daje. Pamiętam jednak o mamie, bo myślę że to ważne. Rodzina jest najważniejsza. Zanim ona umarła nie doceniałem tego co mam. Większość z nas tak robi. Dopiero po jej śmierci zobaczyłem, co straciłem. A to było najgorsze co mnie w życiu spotkało i co mnie spotka, tego jestem pewien. Mam tylko nadzieje, że jest szczęśliwa, gdziekolwiek się teraz znajduje. – powiedział. – Dlatego kocham swojego ojca, mimo jego wielu wad. Moją siostrę tak samo. Pewnie myślisz, że ona jest zła i cała zepsuta. Ale gdyby nie ona to nie wiem jak bym przeżył tamten okres. – odparł.  
Miałam łzy w oczach. Znalazłam osobę, która doskonale wie, co się czuje w takim momencie. Jack spojrzał na mnie i objął mnie ramieniem. Nic nie musiałam mówić, bo wiedział, że powiedziałabym to samo.

~*~

 Umówiłam się z Jackiem na osiemnastą. Miał po mnie podjechać. Zastanawiałam się przez całe popołudnie czy wyznać mu, że tak naprawdę nazywam się Alison. Chciałam opowiedzieć mu o tym jak zginęła moja matka. Gdy spotkaliśmy się na cmentarzu powiedziałam mu, że zginęła wypadku samochodowym. Nie widziałam jak zareaguje. Czy będzie miał mi to za złe?
 O 18 wyszłam z mieszkania i stanęłam na podjeździe i czekałam na Jack'a. Było zimno. Stałam w ogromnej zaspie śniegu. Zbliżały się mikołajki i rozmyślałam nad tym co kupić moim bliskim. Po ostatnim tragicznym wypadzie nie miałam ochoty wybierać się gdzieś dalej niż tylko do szkoły. Kino to co innego. Zresztą chciałam spędzić trochę czasu z Jackiem. Niestety się spóźniał. Jak zwykle. – pomyślałam. Spojrzałam w dal. Po drugiej stronie szedł, a raczej zataczał się jakiś menel. Wołał do mnie coś w stylu: „Postawisz mi piwo maleńka?”. Świetnie. Ja to mam szczęście. W końcu samochód zaparkował przed moim domem właśnie wtedy, gdy ów menel był już niebezpiecznie blisko.
- Ładnie wyglądasz. – przywitał mnie Jack. Zresztą nieważne co bym ubrała, powiedziałby to samo.
- Dziękuję.  – odparłam. – To na jaki film idziemy? – zapytałam.
- Myślałem, że skoro komedie romantyczne to nie twoja bajka to pójdziemy na jakiś horror?
- Pewnie. Byle jakiś dobry. – dodałam i uśmiechnęłam się. Oglądałam już tyle horrorów i żaden nie zrobił na mnie większego wrażenia. Wszystkie raczej mnie rozbawiały.
 Film okazał się jednak beznadziejny. I gdyby nie to, że główną rolę grał Brad Pitt to wyszłabym zaraz po tym, jak jakaś pseudo Samara wyskoczyła z telewizora. Jack też jakoś specjalnie się nie przejął sceną, w której  główna bohaterka zostaje pożarta przez zombie. Wymienił ze mną tylko uśmiech i oglądał dalej. Potem, jak zaplanowaliśmy, poszliśmy do Mc’Donalda. Przysięgam, że gdybym mogła zamieszkałabym w jednym z takich lokali. Uwielbiam takie jedzenie.
- Jejku, ale ty masz spust dziewczyno. – powiedział Jack, gdy sięgałam po trzecią porcję frytek. Rozbawił mnie tym. Sam zresztą pochłaniał chyba pięć hamburgera. – Jak to robisz, że tyle jesz, a wcale nie tyjesz.? Nie masz jakiejś diety?
Wybuchnęłam śmiechem. Ja i dieta - dobre. Nie wytrzymałabym nawet dnia. Poza tym, nie musiałam jakoś specjalnie uważać co zjadam bo zawsze byłam szczupła.
- Takim się trzeba urodzić. – odpowiedziałam.
Myślałam cały czas czy powiedzieć mu prawdę. Postanowiłam mu jednak zadać pytanie.
- Podobał ci się kiedyś jakaś dziewczyna? Oczywiście oprócz mnie, oczywiście. – powiedziałam co go rozbawiło.
- Tak bardzo cię to interesuje?
- Po prostu jestem ciekawa. Mów. – ponagliłam go.
- Nie powiem ci. Chyba żadna dziewczyna nie chciałby, aby na randce chłopak mówił jej, że jakaś inna mu się podoba, albo podobała.
- No weź. Powiedz, proszę. Obiecuję, że o nic nie będę pytać. Tylko zdradź jej imię. Albo imiona. – dodałam. Nie orientowałam się, czy Jack miał już dziewczynę, czy nie. Ale w to wątpiłam bo wszystkie dziewczyny w szkole za nim szalały.
- W zasadzie kiedyś jedna naprawdę mi się podobała.
- Imię i nazwisko. – zażądałam.
- Alison Parker.
Że co? Zatkało mnie. Przecież to byłam ja. Myślałam że padne tam. Jack nigdy nie okazywał, że mnie lubi. W zasadzie wcale go nie znałam. Oczywiście, czasami wymienialiśmy jakieś zdania, gdy akurat nauczycielka posadziła nas razem na zajęciach świetlicowych, ale wtedy zazwyczaj wypalałam z jakimś głupim tekstem, bo byłam zdenerwowana. A on tylko się głupio uśmiechał.
- Która to? – spytałam.
- Już to nie chodzi. Ze 3 lata temu wyprowadziła się z Jackson. – odpowiedział. – Ale nie żebym za nią szalał. – powiedział pewnie tylko dlatego, żeby mi się nie zrobiło głupio.
- A powiedziałeś jej kiedyś, że ci się podoba? – drążyłam temat.
- Nie. - odpowiedział stanowczo.
- Czemu?
- Stop. – przerwał rozbawiony. – Miałaś o nic nie pytać. Było - minęło. I tak jej nie znałaś.
Nie byłabym taka pewna. Znam ją lepiej niż ktokolwiek. – pomyślałam.
- Okej. Już o nic nie pytam. – zakończyłam temat.
 Rozmawialiśmy jeszcze trochę o sporcie i książkach, a potem odwiózł mnie do domu. Na koniec obdarzył mnie takim pocałunkiem, że aż zakręciło mi się w głowie i odjechał.

~*~

 Następnego dnia byłam we wspaniałym humorze. Pewnie dlatego, że była sobota. Pojechałam z Charlie do miasta i kupiłyśmy kilka upominków na zbliżające się mikołajki. Zastanawiałam się co dać Jackowi. W końcu natrafiłam na idealny prezent dla niego. Była to najnowsza płyta, jego ulubionej kapeli. Byłam pewna, że będzie zachwycony.  Wracając wstąpiłyśmy do kawiarni i kupiłyśmy sobie pyszne ciastka i kawę. Jak zwykle Char zjadła prawie wszystkie.
 Dostałam SMS'a od Jacka. Chciał, żebym spotkała się z nim w parku, o ile można nazwać tak kawałek terenu, porośniętego drzewami w przypadku Jackson. Wróciłam więc do domu, przebrałam się i wychodząc postanowiłam dać mu prezent jeszcze tego dnia. Zapakowałam więc album w ozdobny papier i udałam się w stronę parku.
 Rozpoznałam go z daleka. Nie mogłam się powstrzymać i rzuciłam się mu w ramiona.Ale w ostatniej chwili ujrzałam jego twarz. Był jakiś taki obojętny i oschły. Nie odwzajemnił mojego uścisku. Więc cofnęłam się o parę kroków i spojrzałam na niego.
- O co chodzi? – spytałam zaniepokojona. Jeszcze nigdy go takiego nie widziałam.
- Czemu mi nie powiedziałaś? – odpowiedział pytaniem. Ton głosu miał spokojny. Nie wiedziałam jednak o co mu chodzi. O czym mu nie powiedziałam?
- Możesz trochę jaśniej?
- Czemu nie powiedziałaś mi, że jesteś Alison?
Prawie się  przewróciłam. Skąd mógł to wiedzieć? A raczej od kogo mógł się tego dowiedzieć. Daniel i Charlie odpadali na dzień dobry. Więc została tylko jedna osoba.
- Kate ci powiedziała? – zapytałam.
- Tak. I jestem jej za to ogromnie wdzięczny. Ale czemu nie powiedziałaś mi tego od razu? Myślisz, że to było zabawne, jak wczoraj mnie pytałaś czy podobał mi się jakaś dziewczyna? I dlaczego nie powiedziałaś, że twoja matka zginęła bo ktoś ją zastrzelił!- krzyknął. – I to, że twoja mama była lekarzem mojej? Dlaczego do jasnej cholery tego nie powiedziałaś?! – przerwał na chwilę, ale był wkurzony. – I do tego wszystkiego podejrzewałaś, że to Kate stoi za zabójstwem twojej mamy.
 Teraz to ja się wkurzyłam. I na Jack'a i na Katherine . Na nią, bo wszystko mu wypaplała. Zresztą mogłam się spodziewać, że tak będzie. A na niego, że nie potrafi tego zrozumieć. Miałam tak zwyczajnie wczoraj przy hamburgerze powiedzieć - „To ja jestem tą dziewczyną, która kiedyś ci się podobała. Tak, to ja. Moja mama zginęła bo zastrzelili ją jacyś pieprzeni bandyci, ale ja podejrzewam, że temu wszystkiemu winna jest twoja siostra. To straszna suka. A do tego twoja mama była pacjentką mojej mamy i umarła dlatego, bo nie wykryła u niej raka.”
 Miałam wrażenie, że tak jak Kate pomyśli, że to przez nią jego mama zginęła. Zrobiło mi się naprawdę przykro. Łzy pociekły mi po policzku.
- Myślisz, że to takie łatwe? – zapytałam, łamiącym się głosem.
- A co w tym trudnego?! – krzyknął ponownie. Nie wytrzymałam i wymierzyłam mu siarczysty policzek. Tego się nie spodziewał. Biłam równie mocno jak chłopak, więc po sekundzie jego twarz zrobiła się czerwona. Nie miałam ochoty więcej z nim rozmawiać. Rzuciłam mu tę cholerną płytę pod nogi, odwróciłam się w drugą stronę i odeszłam. Nie zatrzymał mnie. Zawsze myślałam, że jest inny od reszty. Myślałam, że on to wszystko jakoś zrozumie. Ale jak widać, myliłam się co do niego. Po chwili zaczęłam biec przed siebie. Łzy spływały mi mimowolnie po policzkach. Zdyszana, zatrzymałam się w miejscu. Spoglądnęłam jeszcze ostatni raz za siebie. Jego dalej nie było. W tej właśnie chwili uświadomiłam sobie, że jedna, jedyna drobnostka potrafiła to wszystko zniszczyć co nas łączyło. Czy tak właśnie wygląda ta cała "miłość"?

~*~

Music♥

 Następny tydzień był dla mnie jednym słowem koszmarny. Śmiało mogłabym go porównać do tego okresu czasu, kiedy moja matka odeszła z tego świata. Pomimo, że tym razem nie straciłam do końca bliskiej mi osoby, dalej czuję tę pustkę w moim sercu. Nie wiem nawet czy kiedy kolwiek z Jackiem będą mnie jeszcze wiązać stosunki większe od znajomych czy kumpli ze szkoły. Jednak chce to zmienić, chce dalej być z nim. Nie poddam się pod żadnym względem. Niech Kate sobie teraz nie myśli, że wygra ze mną tą wojną. To właśnie przez nią cała sytucja nabrała takiego obrazu.
 Nie zamierzałam i dzisiaj opuszczać mojego ukochanego łóżka. Przez cały tydzień, chociaż przez jeden dzień nie zagościłam moją obecnością w szkole. Nie chciałam po prostu go widzieć, a może bardziej nie chciałam aby nasze oczy się spotkała. Bo zapewne łzy poleciały by mi strumieniem na jego widok. Wystarczy już przecież, że nie przespałam dobre trzy noce z jego powodu.
 Jednak i tak jak zawsze, mogłam liczyć na wsparcie jak i pomoc moich przyjaciół. Charlie i Daniel spisali się na medal w kategori poprawienia mi humoru. Naprawdę nie wiem, czy bez nich poradziłabym wyjść sama z tego dołka.
 Moje przemyślenia przerwał mi dzwięk telefonu. Zapewne kolejny SMS od koleżanek z klasy - pomyślałam. Jednak tym razem się myliłam, była to wiadomość od nikogo innego niż Jaka. Chciał się spotkać, a zapewne oddać mi tą płytę co mu wtedy dałam, a raczej rzuciłam pod nogi. A może jednak jest jakaś mała nadzieja, że mi to wybaczy i wszystko spróbuje zrozumieć? Nie, stanowczo nie! Na pewno tak się nie stanie. Nie moge liczyć, że tak po prostu zawsze wszystko musi się kończyć dobrze w moim życiu. Nie mogę daleć mieć takich optymistycznych poglądów jak dotąd.
 Nasze spotkanie miało mieć miejsce przy budynku ratuszu. Jednak dalej nie wiedziałam czy mam na nie iść. Nie wiem czy nie rozklęję się do końca, jak zobaczę te jego błękitne oczy.

~*~

 Droga była bez końca. Nie wiem sama, dlaczego zgodziłam się tam iść do niego. Może miałam jeszcze maleńką nadzieję, że wszystko będzie tak jak przedtem? Zapewne tą myślą musiałam się wtedy pokierować. 

 Wybiła godzina piętnasta po południu. Znowu się spóźnia - pomyślałam. Mijały kolejne minuty, a Jack'a dalej nie było. Śnieg zaczął co raz silniej i mocniej padać. Nagle usłyszałam pisk opon. Odwróciłam się i ujrzałam prawie identyczne auto jak za dnia śmierci mojej matki. To nie mógł być zwykły zbieg okoliczności - pomyślałam. Z pojazdu wyłoniły się tylko kontury mężczyzny, ze strachu zaczęłam biec. Nie wiem kto to był, czy też chciał coś ode mnie. Ale to nie mógł być przypadek. 

 Niedaleko ratuszu, znajdował się las, który znam już prawie na pamięć. Z zamkniętymi oczami wiedziałam gdzie znajduję się każda jedna ścieżka czy rowek. Kątem oka spostrzegłam, że mężczyzna mnie goni. A to nie mogło nic dobrego oznaczać. Słyszałam krzyki za siebie "Czekaj! Nie uciekaj przede mną!". Jednak nie chciałam się zatrzymywać. W końcu dotarłam do wielkiego stawu, znajdującego się w sercu lasu. Był pokryty grubą warstwą lodu, tak mi się jednak tylko wydawało. Lecz w tamtym momencie nie miałam innego wyjścia, musiałam się przedostać na drugą stronę. To był mój cel. 

 Pierwszą nogę zaczęłam wstawiać w kierunku lodu, gdy usłyszałam donośny głos mężczyzn : 

-Czekaj! Nie rób tego! - krzyknął. Po jego głosie dało się wywnioskować, że ma około trzydziestu ośmiu lat. Jednak nie miałam odwagi odwrócić się i popatrzeć mu w oczy, Bałam się, że po mógły być ten sam typek ze mojego snu. Kontynuowałam więc. W mgnieniu oka znalazłam się prawie na środku stawu. Jednak do moich uszu dobiegał dźwięk pękającego pode mną lodu. Temperatura cieczy nie wynosiła nawet powyżej zera stopni celsjusza. Woda powoli zaczęła dostawać się do moich płuc. Przed oczami miałam tylko jedną wielką mgłę.   

CZYTASZ = KOMENTUJESZ